Oficjalnie.

Powiedzmy, że już po. Rany, ale było stresu. Co ja gadam, nadal jest. Wszystko się teraz kręci wokół jednego tematu. Słyszę tylko o jednym, wszyscy na około gadają o tym samym. Uzupełnianie informacji, załatwianie formalności, trudne decyzje. No i ponowne czekanie. Najgorsze w życiu jest właśnie czekanie. Już wolałabym wiedzieć. Pozostaje nie załamywać się i dążyć do satysfakcji z samej siebie i swojego przyszłego życia. Ludzie, podtrzymujcie na duchu, a nie dołujcie.
Dobrze jest czasem spotkać się w miłym gronie i powspominać, porozmawiać o wszystkim, pośmiać się, pograć w bilarda :D. Nie mogę uwierzyć, że pewnie stracimy te kontakty, które przecież są bezcenne. Nasze życie oparte jest na ciągłym żegnaniu się z jednymi i poznawaniu z nowymi ludźmi. Jakby nie można było niektórych zatrzymać na stałe :). Chociaż pewnie z biegiem czasu by się wykitowało z tymi samymi osobami u boku :D. Mimo wszystko, łezka się kręci. Nawet nie jedna. Tęsknić będę bardzo, ale ciągle mam nadzieję, że nie zapomnimy o sobie i będziemy pisać, dzwonić, umawiać się (choćby raz na pół roku). Aż mi się przykro zrobiło.