Zawsze jestem.

Witajcie ponownie! :)
Cóż, może i nadal jestem podminowana wczorajszym meczem naszej reprezentacji w siatkę, ale chyba uda mi się napisać coś więcej niż tylko wylewanie swoich żali. Jednak to też musi się tu znaleźć, bo blog służy mi też do wyładowania nerwów. Jest mi źle z faktem, że faceci, którzy naprawdę dużo dla mnie znaczą jako drużyna (tylko i wyłącznie jako drużyna) pożegnali się wczoraj z turniejem, który jeszcze 4 lata temu wygrali doprowadzając tym samym tysiące ludzi do łez szczęścia (w tym mnie). Tym razem jednak były to łzy innego rodzaju... Jak można dać wygrać drużynie, która nie prezentuje swoich dobrych manier (o ile w ogóle je mają), zakrywa ręcznikami kamery, jakbyśmy my, widzowie, mieli przekazać ich taktykę Anastasiemu czy komu tam jeszcze, a zawodnicy są tak zawistni? Za każdym razem jak Polacy mają grać z Bułgarami robię się, lekko mówiąc, wkurzona i najchętniej znalazłabym się razem z innymi na boisku, by pokazać swoim wyrazem twarzy kto tu rządzi. Ja wiem, że już nic nie zmienię, ale taki już jest nasz nawyk: marudzimy po szkodzie. Pozostaje mieć nadzieję, że za rok, na Mistrzostwach Świata, chłopaki pokażą klasę i udowodnią, że warto przy nich być niezależnie od tego czy wygrywają, czy przegrywają. Ja jestem zawsze.

zdjęcie autorstwa Mariusza Pałczyńskiego

Przedwczoraj odebrałam klucze do mieszkania, zostawiłam już trochę rzeczy. W poniedziałek przeprowadzam się już 'na dobre'. Mam mieszane uczucia, przekonam się po pierwszych dniach czy dobrze zrobiłam czy nie :). Życie studenckie kryje za sobą dużo niespodzianek. Oby było więcej tych pozytywnych.

A teraz idę zrobić sobie herbatę z cytryną i odpocznę po dzisiejszym myciu okien. Plecy mnie po tym bolą, bardzo potrzebuję masażu, ale niestety będę musiała jeszcze trochę na niego poczekać. Tymczasem odliczam dni do soboty!
Miłego wieczoru :)